2019June

Дар солҳои навадум халқи тоҷик ба ҷанги шаҳрвандӣ дучор гардид, ки чандин ҳазор нафар ҳамдиёронамон куштаю қариб як миллион нафар гуреза ва муҳоҷир шуданд. Ҳукумати қонунӣ воқеан вуҷуд надошту бесарусомонӣ дар кишвар ҳукмфармо буд. Коршиносону сиёсатмадорони дохилию хориҷӣ ба ин ақида буданд, ки ҷанги шаҳрвандии Тоҷикистон дуру дароз идома хоҳад ёфт ва он қариб метавонист

Имрўзҳо аз ҳар як даҳ нафар дорандаи   ҳуҷҷатҳои пластикии ҳисоббаробаркунӣ қурбони хатогӣ ё ҷабрдидаи суйиқасди ҷиноӣ мешаванд. Солҳои охир шумораи ҷиноятҳои бо истифодаи воситаҳои ҳисоббаробаркунии замонавӣ содиршаванда зиёд шуда истодаанд. Таҳдиди нисбатан паҳншударо хатари дуздӣ, ғайриқонунӣ истифодабарӣ баъд аз гум кардан, сохтакорӣ ва қаллобӣ ҳангоми гузаронидани трансаксия ташкил медиҳад. Ҷинояткорӣ дар фазои гардиши ин намуди

Сиёсати терроризм  ин як навъи, идеология аз  амали таҳдид,    фишороварӣ, ғазби ҳокимият намудан, сарнагун кардан, таҷовуз,   аз ҷониби  гурӯҳи одамон ба  ҷомеа, ҳокимият,  давлат ва низоми идоракунии он буда, баҳри расидан ба ҳадафҳои сиёсӣ, иқтисодӣ, идеологӣ, геополитикӣ аз имкониятҳои гуногуни таҳрезишуда равона гардидааст. Терроризм аз нуқтаи назари ҳуқуқӣ : «Ҷиноят ба муқобили амнияти ҷамъиятӣ, содир намудани